ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
در کنار تو وجودم به خدا نزدیک است
هرکه نزدیک خدا شد به شما نزدیک است
تو خودت حافظ من باش به یغما نروم
دام ابلیس به من در همه جا نزدیک است
اعتقاد دلم این است که در هئیت ها
دست احسان کریمان به گدا نزدیک است
شکوه اى نیست اگر غرق مصیبت شده ام
طالب وصل همیشه به بلا نزدیک است
تا همین جا به خدا قافیه را باخته ام
مرگ این غم زده ، بى چون و چرا نزدیک است
دل بى تاب مرا روى گسل ساخته اند
غافل از یار شوم زلزله ها نزدیک است
هرکه دارد هوس کرببلا گریه کند
گریه کن ها سفر کرببلا نزدیک است
گرچه دور از حرم کرببلاییم ولى
باز هم شکر ، خراسان رضا نزدیک است
+
تو سرپناه منی، یک نگاه کن آقا!/
مگر بغیر حسینیه من کجا دارم؟!
حرم نرفتم و حال دلم وخیم شده/
خدا به خیر کند من هنوز جا دارم
دلم گرفته، ولی وقتی کربلا دور است/
دلم خوش است که من "مشهدالرضا " دارم
چقدر فاصله افتاد و مشهدی نشدم.../
دلم شکسته، ببین که منم خدا دارم!
حسین! ماه محرم شروع عشق من است/
وگرنه من همه ی سال هم عزادارم
تمام دلخوشی ام این شده که هیئتی ام/
قسم به حضرت زهرا (س)،فقط تورا دارم
به زیر دین حسینم ولی خدارا شکر/
که صاحبی چو ابالفضل با وفا دارم...