ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
هفت آسمان حجاب شد و پرده را کشید
اما تمام حادثه را مادر تو دید
وقتی غریب دید تو را باورش نشد
هی چند بار دست به چشمان خود کشید
باور نداشت مادرِ دریا ، حسین او
تنها عقیق با دو لب تشنه می مکید
با زینبش دوید که : یک لحظه صبر کن
یک بوسه از گلوی لطیفت دوباره چید
بارید اشک در پی باران سنگ ها
سیلی به روی می زد و انگشت می گزید
خون تا محاسنت خبری سرخ برد و بعد
لب های پیرهن که به پیشانیت رسید
افتاد چشم مادرت ـ ای وای ـ همزمان
با چشم حرمله به همان نقطه ی سفید
با تیر قلب نازک او هم دوباره سوخت
گویی دوباره داغیِ میخ دری چشید
قلبت فقط حریم خدا بود و تیر او
این بار " یا لطیف " ترین سینه را درید
غوغا به پا شد و وسط تیر و نیزه ها
تنها صدای ناله و افتادنی شنید
آمد صدای گام نفس گیر و تیره ای
رنگش پرید و با دل زینب دلش تپید
با چشم خون گرفته و با چکمه ای سیاه
خنجر کشیده بود و به سمت تو می دوید
شیون کنان زنی لب گودال قتلگاه
می بست رو به منظره چشمان ناامید
از روی مهربانت اگر شرم کرده بود
از پشت ظالمانه سرت را چرا برید ؟
با چشم بسته فاطمه فریاد می کشید
ای وای میوه ی دل من تشنه ی شهید
دیگر ندید جسم تو را زیر پای اسب
نوری یگانه دید ، به الله می رسید
