خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

غزل ناب تو بیچاره کند دیوان را

جذبه ی عشق تو دیوانه کند انسان را

طرز رفتار تو شد ارثیه خدّامت

که کند سرمه ی چشمان ، قدم مهمان را

مستحقّم ، پی روزی همه جا را گشتم

همه دادند نشانم ، حرم سلطان را

پشت دیوار حرم سوز گداکُش دارد

جا بده در حرمت مُفلس بی سامان را

کوس نقّاره ی تو زنگ در جنّات است

سر ذوق آورد آواش ، دل ویران را

سحرت ، سِحر کند جان و تن زائر را

هرکه محصور به سِحر تو، چه سازد جان را

به کرامات تو با چشم طمع می نگرم

ز سرم باز کن آقا ! الم دوران را

به قلمکار سپردم ، به ضریحم بزند

مثل طرحی که زده خاتم استهبان را

ز سر خود ، تو مرا باز مکن جان جواد

گر چه هر کس کشد از بیخ ، سیه دندان را