ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
رود از راز و نیاز تو حکایت می کرد
نور را عمق نگاه تو هدایت می کرد
ماه اگر ـ ذکر به لب ـ گِرد زمین می چرخید
صورت ماهِ تو را داشت زیارت می کرد
دهمین بار هوالحق متجلی شده بود
چارمین بار علی بود امامت می کرد
درد را نسخه ی خال تو شفا می بخشید
عاشقان را دل نرم تو شفاعت می کرد
" و بِکُم عَـلَّمَنا الله " تو می خواندی و ... آه !
آه از آن شهر که بی قبله عبادت می کرد
جامعه قافیه ات را که به خود باخته بود
" طلب از گمشدگان لب دریا می کرد "
متوکل به تماشای شرابت آورد
به دل مست تو از بس که حسادت می کرد
و نفهمید که مستی اثری بود که داشت
با طلوع تو به هر ذره سرایت می کرد
" از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر "
وقتی از پنجره ی شعر صدایت می کرد
کوه هر صبح به صبر تو سلامی می داد
ماه هر شب به رخت عرض ارادت می کرد
ری پُر از عطر سخن های تو می شد وقتی
حضرت عبدالعظیم از تو روایت می کرد
شاه بخشنده ! نرو ، بی تو گدایان چه کنند ؟
سامرا داشت به دستان تو عادت می کرد
