خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

باز کن بر روى من آغوش جان را اى بقیع

تا ببینم دوست دارى میهمان را اى بقیع 

خاکى اما برتر از افلاک دارى جایگاه 

در تو مى ‏بینم شکوهِ آسمان را اى بقیع 

پنج خورشیدِ جهان ‎افروز در دامان تست

کرده‏ اى رشک فلک این خاکدان را اى بقیع 

مى‏ رسیم از گرد ره با کوله بار اشک و آه 

بار ده این کاروانِ خسته جان را اى بقیع 

بیت الاحزان بود و زهرا ، هیچ کس باور نداشت

تا کنند از او دریغ آن سایه بان را اى بقیع 

عاقبت از جور گلچین ، سایه ی این گل شکست

در بهاران دید تاراج خزان را اى بقیع 

گرچه باغ یاس او پُر شد ز گل ‎هاى کبود 

با على ، زهرا نگفت این داستان را اى بقیع 

سیلى گلچین چو گردد با رخ گل آشنا 

بلبل از کف مى ‏دهد تاب و توان را اى بقیع 

حامل وحى الهى ، گاهِ ابلاغ پیام

بوسه مى ‏زد بارها آن آستان را اى بقیع 

اى دریغا روز روشن ، دشمنِ آتش فروز

بى امان مى‏ سوخت آن دارالامان را اى بقیع 

قهر دشمن آنقدر دامن به آتش زد ، که سوخت

عاقبت آن طایر عرش آشیان را اى بقیع 

اى دریغا در میان شعله ، صاحبخانه سوخت

سوخت این ناخوانده مهمان ، میزبان را اى بقیع 

دیگر از آن شب على از درد ، آرامى نداشت

داده بود از دست چون آرام جان را اى بقیع 

با دلى لرزان ، ز بلبل پیکر گل را گرفت

یاد دارى گریه ‏هاى باغبان را اى بقیع 

لرزه مى ‏افتد به جانت ، تا که مى ‏آرى به یاد

لرزش آن دست ‏هاى مهربان را اى بقیع 

جز تو غم ‏هاى على را هیچ کس باور نکرد

مى‏ کشى بر دوش خود بارى گران را اى بقیع 

باز گو با ما ، مزار کعبه ‎ی دل ها کجاست

در کجا کردى نهان آن بى ‏نشان را اى بقیع 

قطره ‏اى ، اما در آغوش تو دریا خفته است

کرده‏ اى پنهان تو موجى بیکران را اى بقیع 

چشم تو خون گرید و "پروانه" مى ‏داند کجاست

چشمه ‎ی جوشان این اشکِ روان را اى بقیع