خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

بُرد در شب تا نبیند بی‌ نقاب

ماه نورانی تر از خود ، آفتاب

بُرد در شب پیکری همرنگ شب

بعد از آن شب ، نام شب شد ننگ شب

شسته دست از جان ، تن جانانه شست

شمع شد ، خاکستر پروانه شست

روشنانش را فلک خاموش کرد

ابرها را پنبه ‌های گوش کرد

تا نبیند چشم گردون ، پیکرش

نشنود تا ضجّه‌ های همسرش

هم مدینه سینه ‌ای بی‌ غم نداشت

هم دلی بی ‌اشک و خون ، عالم نداشت

نیست در کس طاقت بشنیدنش

با علی یا رب چه شد ؟ با دیدنش

درد آن جان جهان ، از تن شنید

راز غسل از زیر پیراهن شنید

جان هستی گشته بود از تن جدای

نیستی می‌خواست ، هستی از خدای

دست دست حق چو بر بازو رسید

آنچنان خم شد که تا زانو رسید

دست و بازو گفتگوها داشتند

بهر هم ، باز آرزوها داشتند

دست ، از بازوی بشکسته خجل

بازو از دستی که شد بسته خجل

با زبان زخم ، بازو ، راز گفت

دست حق ، شد گوش و آن نجوا شنفت

سینه و بازو و پهلو از درون

هر سه بر هم گریه می‌کردند خون

گفت باز و من که رفتم خون فشان

تو ، یدالله فوق ایدیهم ، بمان

راز هستی در کفن پیچیده شد

لاله ‌ای با یاسمن پوشیده شد