ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
ای باب مراد خلق عالم
سر تا به قدم رسول اکرم
هفتم ولی خدای منان !
مهر تو روان دین و ایمان
قرص قمرِ امام صادق
نور بصرِ امام صادق
گفتار تو چون کلام قرآن
در هر نفست پیام قرآن
صحن تو تمام آسمان ها
دوران امامتت زمان ها
چشم همه بر عنایت تو
سرمایه ی ما ولایت تو
تو باب مراد عالم استی
تو کعبه ی روح آدم استی
تو دست عنایت خدایی
از خلق جهان گره گشایی
ای روح ، کبوتر حریمت
عالم همه بر در حریمت
موسایی و عالم است طورت
گردیده کلیم ، غرق نورت
دل های شکسته کاظمینت
خواندند امام ، عالمینت
از دست تو کار حیدر آید
ز انگشت تو فتح خیبر آید
در حبسی و خلق ، پای بستت
سر رشته ی آسمان به دستت
معـراج تـو بود قعر زندان
خلوتگه ذات حی منان
پیشانی خود نهاده بر خاک
بگذاشته پا به فرق افلاک
گردیده نمـاز ، سرفرازت
آورده نماز بر نمازت
زندان شده محفل وصالت
آغوش خدای ذوالجلالت
زنجیـر ، سلام بر تو می داد
از دوست پیام بر تو می داد
ای گل ز تو آبرو گرفته
محبوبِ به حبس خو گرفته !
زندان تو لطف کامل ماست
اشک تو چراغ محفل ماست
اینجا که فراق نیست در بین
بر توست مقام قاب قوسین
اینجا که تجلی خدایی ست
تاریکی حبس ، روشنایی ست
افسوس که حرمتت شکستند
بازوی تو را به حبس بستند
در شأن تو شاخه های گل بود
کی شأن تو حلقه های غل بود ؟
زجرت به هزار قهر دادند
در زیر شکنجه زهر دادند
زندانی عترت پیمبر
افسوس که لحظه های آخر
دل شیفته ی مدینـه ات بـود
زنجیر به روی سینه ات بود
پیوستـه سلام بی نیازت
بر لحظه ی آخرین نمازت
با آن همه دختر و پسرها
رفتی ز جهان غریب و تنها
معصومه کجاست تا که آید
زنجیـر ز گردنت گشاید ؟
با آن که به حبس می زدی پر
تابوت تو گشته تخته ی در
مردم که جنازه ی تو دیدند
فریاد ز سوز دل کشیدند
تابوت تو را به شهر غربت
بردند ولـی به اوج عزت
بعد از ضرباتِ حلقه ی غل
تابوت تو گشت غرق در گل
دیگـر نزدند تیــر کینت
کی سنگ زدند بر جبینت ؟
دیگر نبرید کس سرت را
دیگـر نزدنــد دخترت را
تا از جگرش شراره خیزد
"میثم" به غم تو اشک ریزد
