خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

ای که در مقدم تو باد صبا گُل ریزد

پیک شادی به نثارت همه جا گُل ریزد

شب میلاد تو عالم اگر عطر آگین است

جبرئیل از در و از بام و هوا گُل ریزد

ای گُل سرسبد گلشن زهرا ، جبریل

گر به پای تو نریزد به کجا گُل ریزد

فطرس از مقدم تو شکر خدا می گوید

بال بگشوده و بر ارض و سما گُل ریزد

خبری گر ز جمال تو به یوسف برسد

ز سرشک شعف خود همه جا گُل ریزد

هر کسی نقش ببندد به لبش نام حسین

گویی از شاخه ی پُربار وفا گُل ریزد

ای بقا یافته دین از تو ، به پاس قدمت

خضر پیوسته لب آب بقا گُل ریزد

احترام حرم از منزلت و حُرمت توست

هاجر از شوق تو در سعی و صفا گُل ریزد

هـر زمانی که بـه محراب نیایش آیی

روی سجّاده ی محراب دعا گُل ریزد

گل فروش چمن عشقی و غیر از تو چه کس

در ره دوست گه رنج و بلا گُل ریزد

تُربت اطهر و ایثار تو از بس خوشبوست

گویی از خاک تو در کرب و بلا گُل ریزد

می چکـد گر که ز چشمان "وفائی" اشکی

به روی خاک تو با اهل ولا گُل ریزد