خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس 

لذت ترک گنه را نچشیدم افسوس 

کرم و لطف تو چون سایه به دنبالم بود 

من به دنبال دل خویش دویدم افسوس 

تو مرا فاش به هنگام گنه می‌ دیدی 

من تو را دیدم ، انگار ندیدم افسوس 

تو ز لطف و کرم خود نبریدی از من 

من در امواج گنه از تو بریدم افسوس 

تو مرا عفو نمودی که به نارم نبری 

من ز عفو تو خجالت نکشیدم افسوس 

تو گناهان مرا از همگان پوشاندی 

من ز فعل بد خود پرده دریدم افسوس 

خرمن عمر پراکنده شد و رفت به باد 

من غفلت‌ زده یک خوشه نچیدم افسوس 

چشم دادی و ندیدم که ندیدم هیهات 

گوش دادی نشنیدم نشنیدم افسوس 

آشنا بودی و نشناختمت در همه عمر 

که ز تو غیر تو را می‌ طلبیدم افسوس 

"میثم" از تیر گنه گشته وجودم چو کمان 

سرو بودم ولی افسوس خمیدم افسوس