خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

لیله ی میلاد مسعود ولیّ حق رضاست

پاره ی جسم نبی چشم و چراغ مرتضاست

عالم آل رسول و زاده ی پاک بتول

رهبر ملک قدر فرمانده ی جَیش قضاست

قبله ی هفتم که پیش بارگاه رفعتش

آسمان با وسعت بی‌ انتها ، تحت الشعاست

نجمه زاده آفتابی را به هنگام سحر

کافتاب بامدادان ذرّه ی او را گداست

قرص خورشید است این خورشید روی سرمدی

ماه تابان است این ، ماه که ماه مصطفی است

شمس پیش شمس حُسنش گاه مغرب گوشه گیر

ماه از شرم رخش ، هر صبحدم در انزواست

موسی عمران بگردان روی از طور و ببین

کانچه نادیدی عیان در خانه ی موسای ماست

گر خدا خوانم وِرا در مرتبت کفر است کفر

ور جدا گویم خطا گفتم خطا گفتم خطاست

عقل مدحش را کند ، یا وهم وصفش آورد

کان حقیری ناتوان و این فقیری بینواست

کنت نورالله شنیدی ؟ این فروغ سرمدی است

نحن وجه‌ الله خواندی ؟ این جمال کبریاست

از کجا جویی دوا ؟ خاکش بود داروی درد

وز که می‌خواهی شفا ؟ درگاه او دارالشّفاست

گرد کویش بر مشامم خوشتر از بوی بهشت

آب جویش در مذاقم بهتر از آب بقاست

جز خدا هر کس بگوید وصف او را نادرست

جز نبی هرکس بخواند مدح او را ، نابجاست

من ز خجلت آستین در کوی او دارم به رخ

کآستان او زیارتگاه خیل انبیاست

مرقد او کعبه ی جان و طوافش کار دل

صحن پاکش مروه و ایوان زرّینش صفاست

با وجود آن که کس قدر وِرا نشناخته

هم گدا با او هم او با هر گدایش آشناست

دل به رویش داده یوسف بس که رویش دلفروز

جان ز بویش جسته عیسی بس که رویش جانفراست

بوی عطر خلد ، ارزانی برای اهل خلد

من مشامم را صفا از خاک زوّار رضاست

ناز دارد شهر نیشابور بر باغ بهشت

ز آن که خاکش جای پای ناقه ی آن مقتداست

عقد گوهر ریخته ، جاری نمودی از دو لب

آن حدیثی را که بین شیعه زنجیر طلاست

کی بود خوفش ز مأمون چون بود باکش ز خصم

آن که نقش شیرهای پرده را فرمانرواست

منجی خلق دو عالم در دو عالم اوست او

ضامن آهو ، گرش تنها بخوانی ، نارواست

درد اگر داری برو از خاک او درمان بگیر

مشکل اَر داری بیا آری رضا مشکل گشاست

دست شرق و غرب از این سرزمین پیوسته دور

ز آن که ایران را بدین فرزند زهرا اتّکاست 

سرزمین اهلبیت است این زمین و اهل آن

تا رضا دارد ، به تهدید عدو بی اعتناست

هر اَبَر قدرت ، در اینجا پای مال آید چو مور

هر ستم گستر ، بسان دانه زیر آسیاست

قدسیان رو بند خاک هر که اینجا زائر است

عرشیان گویند آمین هر که را اینجا دعاست

طوف قبرش کن که در محشر مقام زائرش

فوق زوّار حسین ابن علی در کربلاست

سر به خاکش مه که در میزان و در حشر و صراط

زائر خود را رهایی بخش از خوف جزاست 

بشنو از موسای کاظم این روایت را که گفت

زائر قبر رضا در عرش زوّار خداست

ناز تا صبح جزا بر سفره ی مریم کند

هر که را در کاسه از مهمانسرای او غذاست

بر فراز قبّه‌ اش دارد لوایی سبز رنگ

شیعه تا صبح قیامت زنده زیر این لواست

گر به عالم بنگری هر کشوری را مرکزی است

مرکز ایران اسلامی ، خراسان رضاست 

ای که موسایت ثناخوان گشته در مصر وجود

وی که عیسایت به چرخ چارمین مدحت سراست

ای که ذکر آشنایت ، ناامیدان را امید

وی که نام دلربایت ، بی نوایان را نواست

کیستم من ؟ تا که در کوی تو گردم ملتجی

اولیاء الله را سوی تو روی التجاست 

من نمی‌گویم خدایی لیک گویم چون خدا

نعمتت بی ابتدا و رحمتت بی انتهاست

بر فقیر اعطا نمودی پیش تر از آنچه خواست

بر گدا انفاق کردی بیش تر از آنچه خواست 

من نه مدحت را از آن گفتم که دانستم که‌ ای

بل از آن گفتم که جز مدح تو را گفتن خطاست

تشنه‌ ای بودم که از آب بقا گفتم سخن

چون تو خضر رحمتی در بیت بیتم رهنماست 

آن که سائل را نراند از سر کویش تویی

و این که گردیده گدایت " میثم " بی دست و پاست

فخر بر رضوان کند زیرا در این کو ، ملتجی است

ناز بر شاهان فروشد ز آن که بر این در ، گداست