خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

ای حجره ات غریب ترین جای این جهان

در قتلگاهت .... آه ... کسی نیست روضه خوان

جز مادری جوان که ز جان آه می کشد

هنگام دست و پا زدنت با قدی کمان

بغداد شد مدینه و مردی که باز هم

در خانه اش ز کینه ی همخانه داد جان

جعده است ام فضل و تو هم مجتبی ولی

آن پست تر از این و تو مظلوم تر از آن

آنقدر بی کسی که به دستور همسرت

مشتی کنیز مست که رقاص و شادمان _

_ با سوز ناله های تو بر طبل می زنند

تا نشنوند داد دلت را در آن میان

آنقدر بی کسی که تنت را کشان کشان

دادند روی بام به دستان آسمان

اما برای این که نسوزد تنت ببین

از مشهد آمدند تمام کبوتران

آه از تنی که زیر شررهای آفتاب

پوشیده بود پیکرش از نیزه و سنان