خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

هرچه بد تا می کنم با من مدارا می کنی

 از سر لطف و کرم با بی حیا تا می کنی

حاجتم را می دهی تا من تقاضا می کنم

دردهایم را خودت فوراً مداوا می‌کنی

پیش چشمان همه داری بزرگم می کنی

آبرویت را دوباره خرج رسوا می کنی

پرده پوشی می کنی و باز عصیان می کنم

هر که بویی می برد فوراً تو حاشا می کنی

صبح تا شب این همه بد می کنم اما شما

کار خوبم را فقط در بوق و کرنا می کنی !!!

سعی کردم تا گناهم را نبیند عابری

غافل از این که مرا داری تماشا می کنی

از " جمودُ العینِ " خود تا که شکایت می کنم ...

... خشکیِ این چشمه را هر بار دریا می کنی

یاد کن آلوده را یابن الحسن از باب لطف

در قنوت نیمه شب با رب که نجوا می کنی ...

... یا زمانی که میان روضه های مادرت

 گریه بر درد و مصیبت های زهرا می کنی

دوستانِ من همه کرب و بلا را دیده اند

نوبت من که شده ، امروز و فردا می کنی

کربلا می خواهم آقا التماست می کنم

گریه دارم می کنم ... داری تماشا می کنی ؟!

آخرش هم ضامنم سلطان مشهد می شود

بعد از آن برگ براتم را تو امضا می کنی