ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
نور تو ، روح مرا منزل به منزل می برد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل می برد
مرد صحرایی و با تو شوق باران هم سفر
بوی بارانت مرا منزل به منزل می برد
عاقل و دیوانه محکومند ، آری چشم تو
هم ز مجنون می‌برد دل ، هم زِ عاقل می برد
" اهل‌بیت نور " هستید ، " آسمان وحی " ها.... !
" جامعه " ما را به شرح این فضائل می برد
ای حبیب غربت تو حضرت عبدالعظیم
شهر ری با اذن تو از کربلا دل می برد
مجلسی که یاد شام انداخت اندوه تو را
گاه سوی طشت و گاهی سوی محمل می برد
کربلا ، ظهر عطش ، گودال سرخ قتلگاه
اشک هایت عشق را تا آن مراحل می برد
