ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
چشم تا وا می کنی چشم و چراغش می شوی
مثل گل می خندی و شب بوی باغش می شوی
شکل «عبدالله»ی و تسکین داغش می شوی
می رسی از راه و پایان فراقش می شوی
غصه اش را محو در چشم سیاهت می کند
خوش به حال «آمنه» وقتی نگاهت می کند
با حلیمه می روی تا کوه تعظیمت کند
وسعتش را با سلامی، دشت تسلیمت کند
هر چه گل دارد زمین یکباره تقدیمت کند
ضرب در نورت کند بر عشق تقسیمت کند
خانه را با عطر زلفت تا معطر می کنی
دایه ها را هم ز مادر مهربان تر می کنی
دید نورت را که در مهتاب بی حد می شود
آسمان خانه اش پر رفت و آمد می شود
مست از آیین ابراهیم هم رد می شود
با تو «عبدالمطلب» عبدالمحمد می شود
گشت ساغر تا به دستان بنی هاشم رسید
وقت تقسیم محبت شد، «ابوالقاسم» رسید
یا محمد! عطر نامت مشرق و مغرب گرفت
وقت نقاشی قلم را عشق از راهب گرفت
ناز لبخندت قرار از سینه ی یثرب گرفت
خواب را خال تو از چشم ابوطالب گرفت
بی قرارت شد خدیجه قلب او بی طاقت است
تاجر خوش ذوق ما فهمید: عشقت ثروت است
نیم سیب از آن او و نیمِ دیگر مال تو
از گستان خدا یاس معطر مال تو
داغ حسرت سهم ابتر، ناز کوثر مال تو
ای یتیم مکه! از امروز مادر مال تو
بوسه تا بر گونه ات ام ابیها می زند
روح تو در چشم هایش دل به دریا می زند
دل به دریا می زنی ای نوح کشتیبان ما
تا هوای این دو دریا می بری طوفان ما
ای در آغوشت گرفته لولو و مرجان ما
ای نهاده روی دوشت روح ما ریحان ما
روی این دوشت حسین و روی آن دوشت حسن
«قاب قوسین»ی چنین می خواست «او ادنی» شدن
خوشتر از داوود می خوانی، زبور آورده ای؟
یا کتاب عشق را از کوه نور آورده ای؟
جای آتش، باده از وادی طور آورده ای
کعبه و بطحا و بت ها را به شور آورده ای
گوشه چشمی تا منات و لات و عزا بشکنند
اخم کن تا برج های کاخ کسرا بشکنند
ای فدای قد و بالای تو اسماعیل ها
بال تو بالاتر از پرهای جبرائیل ها
«ما عرفناک»اَت زده آتش در این تمثیل ها
بُرده ای یاسین! دل از تورات ها، انجیل ها
بی عصا مانده است، طاها! دست موسی را بگیر
از کلیسای صلیبی حق عیسی را بگیر
باز عطر تازه ات تا این حوالی می رسد
منجی دل های پر، دستان خالی می رسد
گفته بودی «میم» و «حاء» و «میم» و «دال»ی می رسد
نیستی این جا ببینی با چه حالی می رسد
خال تو، سیمای حیدر، نور زهرا دارد او
جای تو خالی! حسین است و تماشا دارد او
وبلاگ بسیار خوبی دارید لینکتون کردم.