خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

مهربانا  مهربانی کرده ای

خشت و گل را آسمانی کرده ای

حکمت از دل دُرفشانی می کند

با قلم قلبم تبانی می کند

چشم صحرا را مزیّن کرده ای

نور زهرا را مُبیَّن کرده ای

نُه فلک مجذوب یک دلدار ماند

هفت اقلیم از هبوط یار ماند

آن زمانی که نه گِل نه آب بود

با تو نَه خورشید نَه مهتاب بود

دستِ ذاتت هستِ مسطور آفرید

از صفاتت چارده نور آفرید

چار و دَه مبهوت یکدیگر شدند

عَلَّم الاَسماء را از بَر شدند

نور واحد چارده تقسیم شد

سال و ماه و هفته ها ترسیم شد

چون نظر کردند بر حالات خویش

ذات را دیدند در مرآت خویش

تا مهّی ، هفته ، از اِعراب یافت

قصّة سبع مثانی باب یافت

تا دل افتد روز و شب در دامشان

ثبت شد ساعات هم بر نامشان

بوی گلهای معطّر می وزد

شنبه ها عطر محمد می رسد

یاس و سُنبل هدیة یکشنبه هاست

عطر زهرا و علی در جان ماست

گُل کند در هر دوشنبه نور عین

گاه  از نور حسن گاهی حسین

هر سه شنبه می وزد عطر سه گل

سین و یاء و صاد اندر هر سُبُل

چهار شنبه موسوی گردد فضا

از رضا و باب و دو ابن الرضا

می شود لب تر ز جام عسگری

هر شب جمعه به نام عسگری

ذکر آب و ذکر باد و ذکر خاک

یا امام عسگری روحی فداک

دوستان محتاج لبخند تو اَند

جمع موجودات در بند تو اَند

ای زمان از بس ترا  دارایی است

در زمین هنگام حُسن آرایی است

باید این احساس را اذعان کنم

آنچه استاد ازل گفت آن کنم

باید از ساقی دلها دم زنم

تا در این میخانه در محکم زنم

آمد آن پشت و پناه شیعیان

شد جمال وجه رحمانی عیان

او بود خورشید کز نو سر زده

یا حسن در وجه اَحسَن آمده

بسکه او مجذوب در توحید شد

ذره هم در پرتوش خورشید شد

آمد آن محنت کش شادی فروش

تا کشد بار ولایت را به دوش

گرچه گردد ساکن تبعیدگاه

می گشاید تا خدا بر شیعه راه

راز دار صُلب منصور است او

معنی نورٌ علی نور است او

شیوه اش هنجار های معنوی است

سیره اش طرح قیام مهدوی است

هرچه گویم از سجایایش کم است

کن توسل حبل عشقش محکم است

تا گدای سامرایش می شویم

بی گمان حاجت روایش می شویم

سامرا گفتم دلم آمد به شور

جشن میلاد است یا شورِ نشور

شیعه احساس غریبی می کند

ذکر ادرک یا حبیبی می کند