ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
بانو سلام، دختر موسای طورها
هر جا قدم زدی شده کوهی ز نورها
من عاشقِ قدیمیِ این خانواده ام
راهی شدم به محضرت از راه دورها
پیش شما هوای بهشت از سرم پرید
این جا پر است بهجت و شور و سرورها
آن قدر هیبت و عظمت دارد این حریم
جایی نمانده است برای غرورها
وقتی که آشیانه ی آل علی قم است
فرش حریم آن شده گیسوی حورها
من چشم بسته ام به عطای کریم ها
راضی نیم به تکه نان مثل مورها
در قم همه ز بودن تو فیض می برند
تنها نه زنده ها، که گرفتار گورها
هم چون عقیله عالمه ی بی معلمی
طعنه زده کلام شما بر زبورها
گفتم عقیله و دل من رفت کربلا
آخر به سمت قتلگه افتد عبورها
در پیش صبر زینب ما صبر هم شکست
حرفی نمانده بود برای صبورها
شکر خدا برادر تو نیزه ای نخورد
شکر خدا نرفته سرش در تنورها
بر روی پیکرش همه گل هدیه کرده اند
جسمش نماند زیر هجوم ستورها
