خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

بال در آیینه بشکن ، سایه در جوهر مکن

جوهر پرواز خواهی فکر بال و پر مکن

چون ورق برگشت ، برگشتی نباشد ناگزیر

پیش اوراق خزان ، آرایش دفتر مکن

نقره‌ های اشک معمار طلای باطن است

خانه را جز با زلال نافله زیور مکن

روزگار پیر افسون وفا دارد به لب

هر شب این افسانه را بشنو ولی باور مکن

نیست جز بی‌ حاصلی در مستی ایام دهر

صاف و دُرد این جهان را در دل ساغر مکن

پند پاکان را اگر خواهی بدانی در جهان

بیتی از صائب بخوان جز شعر او از بر مکن :

" زیر گردون باش چندانی که جسمت جان شود

گندمت چون آرد شد در آسیا لنگر مکن "

پرتو افشان می شوی چون آفتاب از مشرقین

از سر دنیا اگر آسان گذشتی چون حسین

معنی " هیهات منا الذله " ی او روشن است :

هر کسی ذلت پذیرد در سپاه دشمن است

چشم هرگز برمدارید از طلوع آفتاب

می‌ رسد صبح سرافرازی ، دل ما روشن است

رزم ما سرمشق مردان مقاوم می‌شود

جوهر شمشیر ما آموزگار آهن است

همچو " عابس " عاشقانه جوشن از تن وا کنید

زخم‌ها وقتی فراوان شد دعای جوشن است !

دامنه‌ دار است آری ! ماجرای عاشقی

عاشق او لحظه ی آخر سرش بر دامن است

پیش مردان خدا دنیا ندارد ارزشی

آنچه در دنیاست ارزان است قدر ارزن است

گفت در راه خدا از " ما و من " باید گذشت

کوفه اما سخت در اندیشه ی " ما و من " است

پاسخ کوفه به خوبی‌ های فرزند علی

هجمه بر تن ، بردن سر ، غارت پیراهن است

گفت پروا نیست ما را هر زمان از سر گذشت

این چنین باید به راه آسمان از سر ، گذشت