ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
شب جمعه کنار شش گوشه
دل من حالت عجیبی داشت
می شنیدم صدای قلبم را
چشم من حس بی شکیبی داشت
حرمش از ملائکه پر بود
انبیا در طواف شش گوشه
و ثواب هزار حج را داشت
به خدا هر طواف شش گوشه
شب جمعه ضریح اطهر او
غرق نور حضور فاطمه بود
به خودم آمدم و فهمیدم
بر لبم این نوا و زمزمه بود :
« شب های جمعه فاطمه ، با اضطراب و واهمه
آید به دشت کربلا ، گردد به دور خیمه ها
گوید حسین من چه شد ، نور دو عین من چه شد ... »
سمت پایین پا که می رفتم
ناگهان چشم های من تر شد
آنقدر اشک ریخت تا آخر
روضه خوان علی اکبر شد
یک به یک گفت روضه ها را تا
پای شش گوشه از نفس افتاد
آه گویا کنار پیکر او
حضرت عشق ناله سر می داد :
« جوانان بنی هاشم بیایید
علی را بر در خیمه رسانید ... »
از نگاه پر از تلاطم من
زمزم عشق و اشک جاری شد
آه از خیمه تا کنار فرات
عطش و داغ مشک جاری شد
خنکای شریعه هم می خواند
دم به دم از غریبی سقا
هم نفس با صدای موج فرات
مادری دم گرفته بود آنجا :
« سقای دشت کربلا اباالفضل
دستش شده از تن جدا اباالفضل ... »
آن طرف تر نگاه می کردم
شکوه و اشک و ناله و گله را
می شنیدم کنار غربت تلّ
دم به دم ضجه های سلسله را
ناگهان در حوالی گودال
محفل گریه های زینب شد
زینب آمد کنار شش گوشه
کربلا کربلای زینب شد
رفت قلبم کنار بالا سر
آه انگار سر به پیکر نیست
همه ی کائنات می لرزند
گوش کن این صدای خواهر نیست ؟
« این کشته ی فتاده به هامون حسین توست
این صید دست و پا زده در خون حسین توست ... »
بانگ ندبه مرا به خود آورد
صبح جمعه رسیده بود از راه
دل من داشت " العجل " می خواند
در کنار ضریح ثارالله
ناشناس
