ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
خنجر شمر به خون شه خوبان تشنه!
حنجر شه به دم خنجر بُرّان تشنه!
من چو خِضرَم و فُراتست اگر آب حیات
خِضر کی مانده به سرچشمه حَیوان تشنه؟!
آه از آن لحظه که اصغر به سر دوش پدر
داد حنجر به دَمِ غنچهٔ پیکان، تشنه!
کودکانم که همه شهد و شکر می خوردند
حال، طوطی صفت، اندر شکرستان، تشنه!
گفت شاه شهدا با پسر سعد لعین:
آب در کوزه روا داری و مهمان تشنه؟!
مَهرِ زهرا بُوَد این آب و همه اولادش
کشته گشتند و فُتادَند به میدان تشنه!
دیو و دَد جمله از این آب همه سیرابند!
کس ندیده است لب آب، سُلَیمان تشنه!
گبر و ترسا و نَصارٰی همه زین آب خورَند!
به لب نهر، جگر گوشهِ عِمران تشنه!
اکبرم کشته شد از تیغ شما در میدان
رفت در خُلدِ بَرین شاه جوانان تشنه!
دست ها از تن عباس فِکَندَند به خاک!
کس ندیده است که سَقّا سپُرَد جان تشنه!
(ناصر) ار آب خوری یاد کن از شاه شهید
زان که شد کشته شهنشاهِ شهیدان، تشنه!
