خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

این گونه ای که تو ، غرق خدا شدی

ماندیم ، بنده ای ! یا کبریا شدی ؟

هرجا که می رویم ، آنجا تویی علی

کون و مکان شدی ارض و سما شدی

مارا نگاهِ تو از خاک آفرید

با این حساب تو ، بابای ما شدی

تا ما گدا شدیم ، بی ادّعا شدیم

جود و کرم شدی ، لطف و عطا شدی

سیلاب مشکلات ، ما را ربوده بود

تا این که آمدی ، مشکل گشا شدی

" هُمْ راکعون " شدی ، " والسّابقون " شدی

هَم " إنّمایی " و ، هَم " هلْ أتیٰ "شدی

رکن و مقام ، تو ، بیت الحرام ، تو

در سرزمین وحی ، سعی و صفا شدی

ای خشت ، چون ادب کردی به محضرش 

حالا برای خود ، ایوانْ طلا شدی

با درد آمدیم ، تسکین مان شَوی

با گریه آمدیم ، نورالبُکا شدی

ای مونس همه در وقت بی کسی

آخر خودت چرا تنها رها شدی ؟ 

هنگامه ی فلق ، یاد تو می کنیم

چون در نماز صبح ، حاجت روا شدی

ای فرق سر ز تیغ ، وقتی شکافتی ! 

مانند مُصحفی ، یکباره وا شدی

غرقاب خون خویش در بین آن گِلیم

گریان روضه ی یک بوریا شدی 

شب های قدر شد ، همراه فاطمه

شاید روانه یِ کرببلا شدی

١٤ تیر ٩٤