خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

هرکس که حسّ و حال مرا درک می کند

این سوز بی زوال مرا درک می کند

کعبه که قرن هاست سیه پوش این عزاست

رنگ سیاه شالِ مرا درک می کند

ای یار سینه سوخته ی روضه ی عطش

اندوه تو ، ملال مرا درک می کند

هر لب که مانده است در آغاز وصف او

وضع زبان لال مرا درک می کند

تنها کبوتری که سر بام او نشست

پرواز من ، خیال مرا درک می کند

هر کس چو من به نقص خودش اعتراف کرد

یک روز هم کمال مرا درک می کند

یک بار بی جواب مرا رد نکرده است

او نیّت سؤال مرا درک می کند

تحویل می شود به عزای حسین ، اگر

نوروز ، ماه و سالِ مرا درک می کند

می گفت آسمان به زمین ،زینب است و بس

آن که قدِ هلال مرا درک می کند

٢٦-٦-١٣٩٤