خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

پیش پای خودش به خاک افتاد

همه را با نگاه پس می زد

تکیه بر نیزه ی غریبی داشت

خسته بود و نفس نفس می زد

جگرش پاره پاره بود اما

یک تنه رفت تا دل لشگر

سینه ی خویش را سپر کرد و

سپرش را شکست تیر سه پر

تا زمین خورد دوره اش کردند

هر که با هرچه داشت زخمی زد

جنگ مغلوبه شد همه گفتند

دیگر از خاک بر نمی خیزد

خوب نزدیک می شدند به او

ضربه ها تا دقیق تر بشود

نیزه در زخم تیغ می کردند

تا شکافش عمیق تر بشود

این علف های هرز با این گل

چقدر دشمنی مگر دارند

وای بر من چه می کنند این ها

عده ای دستشان تبر دارند  

یک نفر رفت تا که سر ببُرَد

دیگری رفت تا که سر ببَرَد

دیگری رفت تا برای امیر

سر زده از سری خبر ببَرَد

سنگدل روی سینه جا خوش کرد

خیره سر بود و خیره شد در چَشم

ناگهان چنگ زد محاسن را

و غضب کرد و در نهایت خَشم

تیغ را بر گلو کشید و کشید

آنقدر تا که کُند شد حربه

چه بگویم چگونه آخر، سر

شد جدا با دوازده ضربه

وضع حلقوم او که ریخت به هم

داشت نظم جهان به هم می ریخت

هم ز هم عرش و فرش می پاشید

هم زمین و زمان به هم می ریخت

خواهرش روی تل زمین خورد و

دم گودال از زمین بر خواست

گفت دست از محاسنش بکشید

سر این سر برای چه دعواست

گرچه با ضربه های پی در پی

بارها روی خاک غلطیده است

تا به امروز لحظه ای این مرد

پشت بر آسمان نخوابیده است

کینه گُل کرد تا به آنجا که

طاقت صبر را سر آوردند

از تن پاره ی تن زهرا

پیرهن پاره را در آوردند

سر فرصت همه پیاده شدند

صید افتاده بود در دل دام

غارت پیکرش که پایان یافت

آمدند عده ای سواره نظام

همه بودند سرخوش و سر مست

ساربان بود از همه خوشتر

منتظر بود تا که شب بشود

فکر انگشت بود و انگشتر

این ها برای قتل من آهنگ می زنند

"یا این که طبل خاتمه ی جنگ می زنند"

این قوم پر گناهِ ریاکارِ رو سیاه

با خون من به چهرۀ خود رنگ می زنند

خونخوار های گرگ صفت سینۀ مرا

با پنجه های خونی شان چنگ می زنند

بغض علی به صورتشان موج می زند

حتی به جسم بی سر من سنگ می زنند