خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

خداوند از اضافی گل تو ساخت انسان را

و بر قلب تو نازل کرد یک شب کل قرآن را 

تویی اصل اصول دین و ایمان دارم ای آقا

که معنا می کنند عشاق با مهر تو ایمان را

 تو آن شاهی که در خیل مقرب های درگاهت

نوشتی نوح و ابراهیم و موسی و سلیمان را 

تو آن زیبای بی همتای لبریز از نمک هستی

که مجنون می کنی وقت تجلی ماه کنعان را 

به لطف حُسن خُلقت بود و لبخند دل انگیزت

که صید دام خود کردی ابوذر را و سلمان را 

هزار و چارصد سال است می گویی به هر منبر

برای ما فضیلت های حیدر ؛ شاه مردان را 

اگر چه در حجاز ؛ اسلام آوردی ولی آخر

گرفت آوازه ی نام بلندت کل دوران را 

من از " سلمان منّا  " گفتن تو دستگیرم شد

که جور دیگری می خواهی آقا ، اهل ایران را 

همیشه آخر ماه صفر از گریه سرشارم

بگو آخر چگونه می توان این درد هجران را _ 

_ تحمل کرد ، تنها راه حل مشکلم این است

ببوسم خاک درگاه شهنشاه خراسان را