خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

رنگ سپید ؛ رنگ حنای سرت شده است

لب بسته ای و خون دلت ساغرت شده است

خطبه بخوان به رقص درآور کلام را

نهج البلاغه مشتری منبرت شده است

سرچشمه ی کرامت و لطف کریم ها !

کوثر دخیل گوشه ی چشم ترت شده است

از نسل دختر تو امامت ادامه یافت

پیغمبری و فاطمه ات کوثرت شده است

من برگ زردی از شجره نامه ی توام

خار و خسی که آمده و نوکرت شده است

چشمی که گریه کرده ، تو را ، یا حسین را

لبریز لطف و مرحمت مادرت شده است

قلب حسین پیش تو جامانده در بقیع

قلب حسین مقبره ی اطهرت شده است

غیر از ضریح کهنه ، ضریح نو حسین

مشتاق پای بوسی خاک درت شده است

خون حسین نام تو را دم گرفته است

گودال هم برای تو ماتم گرفته است

دردت زیاد بود و برایت دوا نبود

زخمی عمیق تر ز غم کوچه ها نبود

دیوار کوچه نیز به تو طعنه می زند

سنگ صبور گفتن آن ماجرا نبود

عرش خدا تحمّل آن داغ را نداشت

گر شانه ی خمیده ات آنجا عصا نبود

اما شهادتین لبت این چنین سرود

داغی بزرگتر ز غم کربلا نبود

روزی شبیه روز حسینت نمی شود

جسمت کبود بود ولی زیر پا نبود

رنگ سپید گر چه به موی تو چنگ زد

زلفت به دست باد نبود و رها نبود

آخر به دامن پسرت سر گذاشتی

دیگر سخن ز نیزه و طشت طلا نبود

تو پاره پاره ی جگرت بین طشت ریخت

نه ... پاره پاره ی جگرت در عبا نبود ....

غارت زده است چون حسنش را ز دست داد

انگشتری و پیرهنش را ز دست داد