خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

خدا از باقی آب و گل تو ساخت انسان را

و بر قلب تو نازل کرد یک شب کُلّ قرآن را

تویی اصل اصول دین و ایمان دارم ای آقا

که معنا می کنند عشّاق با مِهر تو ایمان را

تو آن شاهی که در خیل مقرّب های درگاهت

نوشتی نوح و ابراهیم و موسی و سلیمان را

تو آن زیبای بی همتای لبریز از نمک هستی

که مجنون می کنی وقت تجلی ماه کنعان را

به لطف حُسن خلقت بود و لبخند دل انگیزت

که صید دام خود کردی ابوذر را و سلمان را

هزار و چارصد سال است می گویی به هر منبر

برای ما فضیلت های حیدر ، شاه مردان را 

اگر چه در حجاز ؛ اسلام آوردی ولی آخر

گرفت آوازه ی نام بلندت کل دوران را

من از "سلمان منّا " گفتن تو دستگیرم شد

که جور دیگری می خواهی آقا ، اهل ایران را

همیشه آخر ماه صفر از گریه سرشارم

بگو آخر چگونه می توان این درد هجران را

--- تحمل کرد ؛ تنها راه حلّ مشکلم این است

ببوسم خاک درگاه شهنشاه خراسان را