ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
در سایه سار کوکب موسی بن جعفریم
ما شیعیان مکتب موسی بن جعفریم
فیضش به گوشه گوشه ی ایران رسیده است
یعنی گدای هر شب موسی بن جعفریم
هستی ماست نوکری اهل بیت او
ما خانه زاد زینب موسی بن جعفریم
قم آستان رحمت آل پیمبر است
در این حرم ، مُقرَّب موسی بن جعفریم
با مهر و رأفتش دل ما را خریده است
ما بنده‌ی مُکاتَب موسی بن جعفریم
چشم امید اهل دو عالم به دست اوست
مات مرام و مشرب موسی بن جعفریم
حتی قفس براش مجال پرندگی ست
مدیون ذکر و یا رب موسی بن جعفریم
دلسوخته ز ندبه‌ی چشمان خسته اش
دلخون ز ناله و تبِ موسی بن جعفریم
آتش زده به قلب پریشان ، مصیبتش
با دست بسته غرق سجود است حضرتش
از طعنه های دشمن نادان چه می کشید
بین کویر ، حضرت باران چه می کشید
در بند ظلم و کینه ی قوم ستمگری
تنها پناه عالم امکان چه می کشید
خورشید عشق و رحمت و نور و سخا و جود
در بین این قبیله ی عصیان چه می کشید
با پیکرش چه کرده تب تازیانه ها
با حال خسته گوشه ی زندان چه می کشید
شکر خدا که دختر مظلومه اش ندید
بابای بی شکیب و پریشان چه می کشید
اما دلم گرفته ز اندوه دیگری
طفل سه ساله گوشه ی ویران چه می کشید
با دیدن سر پدرش در میان طشت
هنگام بوسه بر لب عطشان چه می کشید
وقتی که دید چشم کبودش در آن میان
خونین شده تلاوت قرآن چه می کشید
می گفت با لب پر از آهی که جان نداشت :
ای کاش هیچ سنگدلی خیزران نداشت
