خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

بوده ای از ابتدا ، در همه ی ماسوا

پلک که بر هم زدی ، کون و مکان شد بنا

از دم تو آدمی ، خلق شد و کردگار

رو به رخت کرد و گفت : دست خدا ، مرحبا

کفر به آتش زده خرمن ایمان من

حضرت والامقام ، تو بشری یا خدا ؟

آدم خیر البشر ؛ جز تو در این عالمین

کیست برازنده ی حضرت خیر النسا ؟

خضر نبی زنده از کوثر میخانه ات

زمزم دستت زده طعنه به آب بقا

بعد خدا شد خلیل دست به دامان تو

" ناد علی " خواند و شد از دل آتش رها

موسیِ عمران نشست رو به روی موج ها

نام تو را برد و زد بر دل دریا عصا

عیسیِ مریم در آن ، لحظه ی اعجاز خود

کرده توسل به تو ، داده به میت شفا

بنده ی تو هستم و کلب حریم نجف

تا لحد از گفتنش ، هیچ و ندارم ابا

قبله ی عبّاد را خال لبت کرده کج

بین دو ابروی تو مرکز سعی و صفا

هیبت ایوان تو روح مرا قبضه کرد

چند دقیقه گذشت ، خوف دلم شد رجا

در وسط معرکه ، هرکه جلو آمده

با دم شمشیر تو ، رفته به باد فنا

خاک طلا می شود در کف نعلین تو

زیر قدومت سرم ، تا بشوم کیمیا

از همه عالم سری ، نذر تو کردم سرم

سر بطلب تاج سر ، تا که بگردد ادا

وقت رکوعت بده خاتم خود را به من

تا کرمت را علی ، جار زند این گدا

سلسله ی موی تو حلقه ی دار من است

زلف پریشان بکن تا بزنم دست و پا