خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

قلم به دست گرفتم که ماجرا بنویسم

غریب‌ وار پیامی به آشنا بنویسم

نرفته یک غمم از دل ، غمی دگر رسد از راه

ز خانه‌ ی دل تنگ و برو بیا بنویسم

غریبی من و دل را کسی چه داند و بهتر

که مویه‌ های غریبانه با رضا بنویسم

پی رضای امام رئوف بودم و گفتم

روم به طوس ولیکن ز کربلا بنویسم

به یاد کودکی و درس و مشق و مدرسه افتم

دوباره مشق ز بابا و طفل و آب بنویسم

چه کودکانه و خوش‌ باورانه بود و فسانه

نه آبی آمد و نه یادی و من چرا بنویسم ؟

گهی ز پشت حسین و گهی ز فرق اباالفضل

یکی‌ یکی که شنیدم ، دو تا دو تا بنویسم

به یاد قامت عباس و دست و همت سقا

رسا اگر چه نگویم ولی رسا بنویسم

به جای دست روی چشم تیر نهادم

مرکّبی ز بصیرت بیار تا بنویسم

به فرش خاک بیابان،  به عرش نیزه دونان

تنی جدا بسرایم ، سری جدا بنویسم

چه بر سر تنش آمد ؟ ز من مپرس که باید

ز توتیا شده در چشم بوریا بنویسم

بنی‌ اسد بگذارید من به قبر شهیدان

غزل نه قطعه از آن قطعه‌ قطعه‌ ها بنویسم

ز نوک نیزه و کنج تنور و دیر نصارا

تمام سیر و سفر بود ، از کجا بنویسم ؟

چه‌ ها گذشت به بزم یزید با دل زینب

شراب را بگذارم کباب را بنویسم

لبی لبالب قرآن ، لبی به طعنه و طغیان

دگر مپرس سزا نیست ناسزا بنویسم