خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

آن دشمنی که بر جگرم نقش غم کشید

جان از تنم به حربه ی زهر ستم کشید

ابنُ الرضایم و ز رضا ارث برده ام

زهر جفا مرا به همان پیچ و خم کشید

در احتضارم و بدنم درد می کند

این سَمّ جان شکار ، توان از دلم کشید

وقتی که دید ، تشنگی ام قاتل من است

جان را اَجل ز سینه ی من لاجَرم کشید

عمرم شبیه مادر پهلو شکسته شد

نخل جوانی ام ثمر از عمر کم کشید

جز زهر کینه مایه ی آرامشم نشد

دریا ز موج خسته شد و چشمه نَم کشید

طاغوت ، با سلاله ی زهرا چه ها نکرد

ما را برون ز خانه چو یک متّهم کشید

بالا گرفت کار جسارت به اهل بیت

کارم به سوی بزم شراب و ستم کشید

من وارث بلای خرابه نشینی ام

سوز دلم دوباره به درد و اَلَم کشید

ای کربلا ! چو شاهد ویرانی ات شدم

گویی که ابن سعد سنان بر تنم کشید

بهتر که قبر مادر ما مخفیانه ماند

ورنه کدام حرمله دست از حرم کشید

این ظلم ها هدایت ما را عوض نکرد

شکر خدا ، ولایت ما تا عجم کشید

نام علی و فاطمه جاوید مانده است

دشمن خیال کرد بر آنان قلم کشید

ما روی دوش ، پرچم عصمت کشیده ایم

دردا ، عدو علیه عدالت علَم کشید

دنیا که خود به خود ، قفسِ جانِ خسته بود

تبعید هم به گوشه ای از مَردمم کشید

از آفتاب زندگی ام بهره کم گرفت

شرمنده ام که سختی از آن اُمتّم کشید

افطار کردم و جگرم پاره پاره شد

جدّم رسید و وقت سحر در برم کشید

در آخرین نفس ، پسرم چون بغل گشود

بُغضش گرفت و پارچه ای بر سرم کشید