ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺷﮑﻢ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﺳﻬﻢ ﺩﻝ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﺍﻣﺸﺐ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﺵ ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺥ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ
ﻣﻄﻤﻮﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺧﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺣﯿﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺳﯿﻞ ﻏﻤﯽ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﺑﻨﯿﺎﺩ ﺻﺒﺮ ﻭ ﻃﺎقت من رو به ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﺣﯿﺮﺕ ﯾﻮﺳﻒ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﺑﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﺩ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﻊ ﺍﻭ ﮔﺮﻡ ﭘﺮ ﺍﻓﺸﺎﻧﯽ است
ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﺏ ﺍﻟﺤﻮﺍﺋﺞ ﮐﻪ
ﺟﻨﺲ ﻏﻤﺶ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻏﺮﺑﺖ ﻫﺎﯼ ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﻨﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ است
ﻭﻗﺘﯽ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﻭﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﺗﻨﻬﺎ نیست
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ می گفتند ﺑﺎ ﺻﯿﺎﺩ : ﮐﺎﯼ ﺑﯽ رحم
ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﺻﯿﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻟﺤﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻮﯾﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ، ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ
ﺁﺯﺭﺩﻥ ﺻﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ، ﻏﯿﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ است
ﺳﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﻓﺮﺽ ﺟﺮﻡ او
بر ﻃﺒﻖ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﯾﻌﺖ نامسلمانی است
ﺗﯿﺮ ﻏﻤﺶ ﻗﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻧﺸﺎﻧﻪ ، وای
ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﺍﻭ ﺁﻫﻮﯼ ﺁﻩ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﻭﺍﯼ ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ
سوز ﻧﻮﺍﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺷﻮﺭ ﻧﯿﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ
