ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
تو کیستی فروغ چراغ هدایتی
تـو لنگر سفینه ی نـوح ولایتـی
ناخوانده درس ، عالمه ی علم عالمی
مکتب نـرفته ، بـحر وسیع روایتی
با چادرت بـه دایره ی حشر ، سایبان
بـا معجرت بـه معرکه ی صبر ، رایتی
بودی ز خردسالیِ خود یاور حسین
هم خواهر حسینی و هم مادر حسین
فُلک نجات را به خدا ناخدا تویی
بال و پر عروج به سوی خدا تویی
هم سنگر امام شهیدان قدم قدم
از ابتدا تو بودی و تا انتها تویی
روز جهاد همره و همگام فاطمه
هنگام خطبه هم نفس مرتضی تویی
ماهِ دو مهرِ فاطمه و کوکب علی
آیینه ی حسین و حسن، زینب علی
اعجاز کرده خالق عالم به مدح تو
بگشوده لب پیمبر اکرم به مدح تو
با رمز کاف و ها که به قرآن نوشته است
آغاز گشته سوره ی مریم به مدح تو
بعد از چهارده صده با عشق و افتخار
گوید سخن هماره مُحرم به مدح تو
با آنکه در فراق و غم و رنج زیستی
تاریخ کوچک است بگوید تو کیستی
تـا روز حشر ، خون خدا را پیمبری
بازآ بخوان خطابه که شمشیر حیدری
هم ذوالفقار خشم علی در خطابـه ای
هم مصحفِ مـطهرِ زهـرای اطهری
عیسی اگر نظر بـه تو و مادرش کند
گویـد عزیز فاطمه بالله تـو برتـری
عباس اگر چه هست گرامی برادرت
حاشا که بی اجازه نشیند به محضرت
بر عزم و غیرت تـو خدا گفت آفرین
وقتی که خلق کرد تـو را ، گفت آفرین
وقتی به قتلگاه گشودی زبان بـه شکر
زهرا گشود لب بـه دعا ، گفت آفـرین
تا شد ز خطبه ی تو نفس ها به سینه حبس
بـر نیـزه سیدالشهدا گفت آفـرین
نطقت بـه کوفه معجزه ی ذوالفقار کرد
بر چون تو شیر دخت ، علی افتخار کرد
وحی خدا بـوَد سخن دلـربای تـو
انداخت نقش ، بوسه ی محمل به پای تو
تاریخ شاهد است که تا صبح روز حشر
خون حسین موج زنـد در صدای تـو
هر جا بـه یاد کرب و بلا خیمه می زنند
آن خیمه گوشه ای ست ز صحن و سرای تو
بعد از حسین ، فاطمه را نـورعین تـو
در چشم جان ما تو حسینی ،حسین تو
کو مرد تـا که مثل تـو سینه سپر کند
از دین حق چو فاطمه دفع خطر کند
هم شیر روز باشد و هم پارسای شب
شب را همه به ذکر و عبادت سحر کند
از کربلا بـه کوفه و از کوفه تا به شام
بـا رأس غرقِ خون بـرادر سفر کند
داغ حسین اگر جگرت را کباب کـرد
داغ سه ساله جان تو را سوخت ، آب کرد
ای مانده کوه درد و غمت روی شانه ها
از کعبِ نی بـه پیکر پـاکت نشانـه ها
داغت شراره ای بـه همه آشیانه ها
ذکر تـو و حسین تو قرآنِ خانه ها
تنها ز تـازیـانه تن تـو نشد کبود
بـر قلب ماست آن اثـر تازیانه ها
ایمان و عشق و غیرت و دین را چو آب برد
دشمن تو را بـه جانب بـزم شراب بـرد
از بس که داغ مانـد روی داغ بـر دلت
همچون خیام کرب و بلا سوخت حاصلت
در بین خنده و کف و شادی به شام بود
هجده سر بـریـده در اطراف محملت
روزی بـه روی دامن پـر مهر فاطمه
روزی دگر بـه گوشه ی ویـرانـه منزلت
در خلوت تو اشک و دعا و انـابـه بود
یک شب سر بریـده چراغ خرابـه بود
بر غربت تو شمع شب تار گریه کرد
در لاله زار آبـله ات خار گریـه کرد
حتی سه ساله‌ای که به ویرانه دفن شد
تا صبح بـا دو دیده ی خونبار گریه کرد
آن شب که روی دامن طفلش گرفت جا
رأس بریده بهر تـو بسیار گریـه کرد
مانند مادرت که غریبانـه دفن شد
دردانه ات به گوشه ی ویرانه دفن شد
اشک تو سیل چشم همه خلق عالم است
بـا آه تـو همیشه جهان مـاه ماتم است
وقتی تو در خرابه نهی روی خود به خاک
در چشم شیعه ، ماه صفر هم محرم است
نبوَد عجب بسوزد اگر هست و بود را
تا شعله های دل ثمر نخل "میثم" است
چشمی بده که باز بگریم برای تو
آتش بزن که آب شوم در عزای تو
زلف عفاف ، رشته ی دامان زینب است
آیات صبر ، پایه ی ایمان زینب است
ایثار و پـاکدامنی و عزم و اقتدار
این چار ، درسِ طفلِ دبستان زینب است
حبل المتینِ قافـله سالار عاشقان
تا روز حشر، موی پریشان زینب است
گل زخم‌های پیکر صد پاره ی حسین
آیـات بی شماره ی قرآن زینب است
هر کس که پا نهد به عزا خانه ی حسین
بر او کرم کنید که مهمان زینب است
سرهای نوک نیزه همه دسته های گل
تن های پاره پاره ، گلستان زینب است
آن نیزه ای که خصم به قلب حسین زد
زخمش هنوز بر دل سوزان زینب است
بـا یـاد صبح یازدهم، صبح بی حسین
هر روز صبح ، شام غریبان زینب است
وقتی که گفت بـا سپه کوفـه «اُسکُتوا»
دیـدند کائنات بـه فرمان زینب است
وقتی رقیـه را بـه ره شام می زدنـد
دیدم حسین ، دست به دامان زینب است
یاللعجب مگر که قیامت بـه پا شده
بر نیزه آفتاب درخشان زینب است
مه بـر فراز چرخ چراغ خرابـه ها
خورشید نوک نیزه ثنا خوان زینب است
روز جزا بـهانـه ی مـا از بـرای عـفو
خون حسین و دیده ی گریان زینب است
تـا آفتاب بـذل کند نـور خویش را
"میثم" همیشه بنده ی احسان زینب است
