خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

از بس که پای تا سرم آتش گرفت و سوخت

شیرازه های پیکرم آتش گرفت و سوخت

آتش ز جان سوخته ام شعله می کشد

از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت

از کودکی ز خاطره ی رنج مادرم

تا پای مرگ خاطرم آتش گرفت و سوخت

زهرم دهید باز ، مگر راحتم کنید

در کنج حجره بسترم آتش گرفت و سوخت

مثل کبوتری که فقط بال و پر زند

این بازمانده ی پرم آتش گرفت و سوخت

از احتضار من پسرم شد به اضطرار

وای از دلش که در برم آتش گرفت و سوخت

خواهر نداشتم که عزاداری ام کند

از راه دور دخترم آتش گرفت و سوخت

جسم مذاب را چه غم از هُرم  آفتاب

خورشید هم ز پیکرم آتش گرفت و سوخت

این چند ساعتی که عطش را چشیده ام

با " یا حسین " ، حنجرم آتش گرفت و سوخت

دل پای مرگ حضرت لیلا به ناله گفت :

مجنون منم که دلبرم آتش گرفت و سوخت

انگار می شنیدم عزای رباب را

می گفت : کام اصغرم آتش گرفت و سوخت

با این که جان تازه و جسم جوان من

از کینه های همسرم آتش گرفت و سوخت

بالای تربتم بنویسید : عمر من

از غصّه های مادرم آتش گرفت و سوخت