خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

خاکستر وجود مرا می دهد به باد

سنگینی عزای تو یا حضرت جواد

تشنه ، میان خانه ی خود دست و پا زدی

یک جرعه آب ، همسر تو ، دست تو نداد

زهری که ذره ذره تنت را مذاب کرد

خونی به قلب فاطمه و بوتراب کرد

سوزانده تر ز زهر جفا ، ظلم همسر است

غربت میان خانه ، دلت را کباب کرد

پاره جگر شدی و کنارت طبیب نیست

اینجا کسی به فکر امام غریب نیست

وقتی که پای بغض علی در میان بُوَد

جسم امام و هلهله ، اصلاً عجیب نیست

گرچه به لب رسیده نفس های آخرت

لب تشنه ای ، شبیه لب جدّ اطهرت

اما هنوز یاد گل یاس پرپری

یاد مدینه کرده ای و یاد مادرت

در پیچ و تاب بودی و می دید ام فضل

بر اشک و ناله های تو خندید ام فضل

گرچه کنار جسم تو در رقص و شادی است

دیگر سر تو را که نبرّید ام فضل

هم نیت بریدن زیر گلو نکرد

هم این که نیزه بر دهن تو فرو نکرد

خندید بر نوای جگر سوز تو ، ولی

با پای خویش ، جسم تو را زیر و رو نکرد

شکر خدا که دور و برت خواهری نبود

در وقت دست و پا زدنت ، مادری نبود

شکر خدا کنیزکی از نسل ساربان

آنجا به فکر غارت انگشتری نبود