خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

دلی شکسته و چشمی ز گریه ، تر دارم

گشوده ام پر اگر نیت سفر دارم

اگر چه ماه محرم خزان شدم اما

همیشه چند دهه روضه در صفر دارم

همه ز مرگ پدر ارث می برند و من

بساط گریه ام ارثی ست کز پدر دارم

هشام ! زخم دلم که برای حالا نیست

من از غروب دهم زخم بر جگر دارم

زمانه دست ز قلب شکسته ام بردار

من از بریدن رأسش خودم خبر دارم

به یاد ساقی لب تشنه ی امام شهید

میان قاب دلم عکسی از قمر دارم

اگر چه قصه ی من مال سال ها پیش است

همیشه یک سر بر نیزه در نظر دارم

غروب کرببلا زخم های سختی داشت

ولی ز شام بلا زخم بیشتر دارم!

از این که بودم و اصغر ز نیزه می افتاد

غرور له شده و آه شعله ور دارم

دلم گرفته از اینکه نشد در آن ایام

ز روی دست رقیه طناب بردارم