ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
موّاج می شویم و به دریا نمی رسیم
پرواز می شویم و به بالا نمی رسیم
این بال ها شبیه وبالند ، ابترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی رسیم
این چشم های خیس و تهیدست شاهدند
بی تو به جلوه زار تماشا نمی رسیم
تا بی کرانه های حضور خدایی ات
پر می کشیم روز و شب اما نمی رسیم
باشد اگر تمام جهان زیر پایمان
حتی به خاک پای تو آقا نمی رسیم
این حرف ها نشانه ی تقصیر فهم ماست
حیران شدن میان صفات تو سهم ماست
دنیا تو را چگونه بفهمد ؟ چه باوری !
از مرز عقل های زمینی فراتری
ای بی کرانه ! لا یتناهی است وصف تو
آیینه‌ی صفات الهی است وصف تو
مبهوت جلوه های جلالت کمیت ها
کی می رسد به درک کمال تو بیت ها
ای باشکوه از تو سرودن سعادت است
این شعرها بهانه ی عرض ارادت است
هفت آسمان به درک حضورت نمی رسد
خورشید تا کرانه ی نورت نمی رسد
محراب را که عرصه ی معراج می کنی
جبریل هم به گرد عبورت نمی رسد
چشم مدینه مات سلوک دمادمت
بوی بهشت می وزد از خاک مقدمت
محو خودت تمام سماوات می کنی
از بس که عاشقانه مناجات می کنی
آقا کلیم طور تمنا شدیم و بعد
دلتنگ چشم های مسیحا شدیم و بعد
مثل نسیم در به در کوچه ها شدیم
با چهره ی محمدی ات آشنا شدیم
ای مظهر فضائل پیغمبر خدا
آیینه ی شمایل پیغمبر خدا
شایسته ی سلام و تحیّات احمدی
احیا کننده ی کلمات محمدی
نور علی و فاطمه در تار و پود توست
شور حسین و حلم حسن در وجود توست
قرآن همیشه آینه ی تو انیس توست
تفسیر بی کران معانی حدیث توست
قلبش هزار چشمه ی نور و معارف است
هر کس به آیه ای ز مقام تو عارف است
روشن ترین ادلّه ی علمی است سیره ات
وقتی که حجّتند به عالم عشیره ات
هر کس که تا حضور تو راهی نمی شود
علمش به جز زیان و تباهی نمی شود
هر قطره که به محضر دریا نمی رسد
سر چشمه ی علوم الهی نمی شود
بی بهره است از تو و انفاس قدسی ات
اندیشه ای که لا یتناهی نمی شود
جابر شدن ، زراره شدن با نگاه توست
آقای من اگر تو نخواهی نمی شود
کون و مکان اداره شود با اراده ات
عالم دخیل بسته به نعلین ساده ات
فردوس دل اسیر خیال تو می شود
آیینه محو حسن جمال تو می شود
دریاب با نگاه رحیمت دل مرا
وقتی که بی قرار وصال تو می شود
یک شب به آسمان قنوتت ببر مرا
تا بی کرانی ملکوتت ببر مرا
سائل کنار ساحل لطفت چگونه است
دستان با سخاوت دریا نمونه است
من را که مبتلای خودت می کنی بس است
اصلاً مرا گدای خودت می کنی بس است
قلب مرا ز بند تعلق رها و بعد
دلبسته ی خدای خودت می کنی بس است
در خلوت نماز شبت مثل فاطمه
شایسته ی دعای خودت می کنی بس است
شب های جمعه سمت مدینه که می بری
دلتنگ کربلای خودت می کنی بس است
امشب برای ما دو سه خط از سفر بگو
از کاروان خسته و چشمان تر بگو
روزی که بادهای مخالف امان نداد
هفت آسمان به قافله ای سایه بان نداد
خورشید بود و سایه ی شوم غبارها
خورشید بود همسفر نیزه دارها
دیدی به روی نیزه سر آفتاب را
دیدی گلوی پرپر طفل رباب را
دیدی عمود با سر سقا چه کرده بود
تیر سه شعبه با دل مولا چه کرده بود
در موج خیز شیون و ناله دویده ای
تا شام پا به پای سه ساله دویده ای
گل زخم های سلسله یادت نمی رود
هرگز غروب قافله یادت نمی رود
هم ناله با صحیفه ی ماتم گریستی
یک عمر پا به پای محرم گریستی
