خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

نیمه شب تابوت را برداشتند

بار غم بر شانه‌ ها بگذاشتند

هفت تن ، دنبال یک پیکر ، روان

وز پی‌ آن هفت تن ، هفت آسمان

این طرف ، خیل رُسُل دنبال او

آن طرف احمد به استقبال او

ظاهراً تشییع یک پیکر ولی

باطناً تشییع زهرا و علی

امشب ای مَه ، مهر ورز و خوش بتاب

تا ببیند پیش پایش آفتاب

دو عزیز فاطمه همراهشان

مشعل سوزان‌ شان از آهشان

ابرها گریند بر حال علی

می‌ رود در خاک آمال علی

چشم ، نور از دست داده ، پا ، رمق

اشک ، بر مهتاب رویش ، چون شفق

دل ، همه فریاد و لب ، خاموش داشت

مُرده‌ای تابوت ، روی دوش داشت

آه سرد و بغض پنهان در گلوی

بود با آن عدّه ، گرم گفت و گوی

آه آه ای همرهان ، آهسته ‌تر

می‌ برید اسرار را ، سر بسته ‌تر

این تنِ آزرده باشد جان من

جان فدایش ، او شده قربان من

همرهان ، این لیله ‌ی قدر من است

من هلال از داغ و این بدر من است

اشک من زین گل ، شده گلفام ‌تر

هستی ‌ام را می‌ برید ، آرام ‌تر

وسعت اشکم به چشم ابر نیست

چاره‌ ای غیر از نماز صبر نیست

چشم من از چرخ ، پُر کوکب ‌ترست

بعد از امشب روزم از شب ، شب‌ ترست

زین گل من باغ رضوان نفحه داشت

مصحف من بود و هجده صفحه داشت

مرهمی خرج دل چاکم کنید

همرهان ، همراه او خاکم کنید