خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

آنـچـه از مـن خواسـتـی بـا کاروان آورده ‏ام

یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده ‏ام

از در و دیـوار عـالـم فـتــنـه می ‏بـاریـد و من

بـی ‏پـنـاهـان را بـدیـن دارالامــان آورده‏ ام

اندرین ره از جرس هم بانگ یاری برنخاست

کــاروان را تــا بـدیـن‏جـا بـا فـغـان آورده ‏ام

تـا نگویـی زیـن سفـر بـا دست خالی آمدم

یک جهـان درد و غم و سوز نهـان آورده ‏ام

قصه ی ویـرانه شام ار نـپرسی خوش‏تر است

چـون از آن گـلـزار، پـیـغـام خـزان آورده‏ ام

دیـده بـودم تـشنـگی از دل قـرارت برده بود

از بــرایــت دامــنـی اشــک روان آورده ‏ام

تـا بـه دشـت نـیـنـوا بـهـرت عزاداری کـنـم

یـک نـیـستـان نـالـه و آه و فـغـان آورده ‏ام

تـا نـثـارت ســازم و گــردم بــلا گــردان تــو

در کـف خـود از بـرایـت نـقـد جـان آورده‏ ام

تـا دل مــهــرآفـریـنــت را نـرنــجــانــم ز درد

گـوشه ‏ای از درد دل را بــر زبــان آورده ‏ام