خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

درد یک سوخته را سوخته ها می فهمند

روضه ی سخت مرا اهل سما می فهمند

نیست وصفی به جهان سخت تر از روضه ی من

سختی وصف غمم را شعرا می فهمند

کینه دارند ز من مردم این شهر ، علی

چون که از سوزِ نفس هام خدا می فهمند

خاصان اهل سکوتند ، همین درد من است

گله ای نیست از آن دسته که عامی فهمند

زخمی کوچه ام و باز صفِ اول جنگ

شوق پرواز مرا اهل ولا می فهمند

پشت در مرد نه والله چهل نامردند

که نه از عاطفه چیزی ، نه حیا می فهمند

پا به ماهم به زمین خوردن من دردسر است

مادران خوب تر این مسئله را می فهمند

ریشه ی "ضَرب" مضارع بشود ، اهل ادب

از همین فعل مضارع که چه ها می فهمند

هر چه از چشم علی و حسنم پوشاندم

دشت لاله به تنم پخش و پلا.... می فهمند

نیمه شب... موقع غسل است... صدای فریاد...

ذره ای باز از این فاجعه تا می فهمند

همه ی روضه همین است و همین است فقط

درد یک سوخته را سوخته ها می فهمند

تا قیامت سر سربند تو بی بی دعواست

معنی این سخنم را شهدا می فهمند