خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

بوی بهشت می وزد از بین موی تو

شهر مدینه پر شده از عطر و بوی تو

دیوانه ی تو هر که شده سر به راه شد

مجنون شدم که سر بگذارم به کوی تو

تو اولین امام شبیه پیمبری

عین پیمبر است همه خلق و خوی تو

در کوچه می نشینی و مردم بی اختیار 

جلب تو می شوند و می آیند سوی تو

مهمانی خدا ، به خدا جای ما نبود 

مهمان شدیم ما همه با آبروی تو

گفتیم با تو آمده ایم و پناه داد 

ما را خدا به خاطر تو بود راه داد

ما درد می دهیم و دوا می دهی به ما

بیمار می شویم و شفا می دهی به ما

بیمار می شویم و گلایه نمی کنیم 

خیر است هر چه درد و بلا می دهی به ما

تو باغبان قلبی و این باغ خشک را

آباد می کنی و صفا می دهی به ما

فهمیدم از سه مرتبه انفاق زندگیت

هرچه به تو رسد همه را می دهی به ما

لقمه نخورده ایم ز دستان هیچ کس

ای سفره دار شهر غذا می دهی به ما ؟

در خانه ی تو جای گدا صدر مجلس است

پیش خودت همیشه تو جا می دهی به ما

در باز کن که باز فقیر آمده کریم 

این بار هم یتیم و اسیر آمده کریم

هرکس که بود رفت ز دور و بر امام

افتاده است تفرقه در لشگر امام

معلوم می شود همه محرم نمی شوند

حتی اگر زنی بشود همسر امام

این زهر لعنتی نفسش را بریده است

بالا نمی رسد نفس آخر امام

هنگام دفن او همه گفتند عایشه 

تیر نخست را زده بر پیکر امام

شکر خدا که موقع پرتاب تیرها

نگذاشتند نگاه کند خواهر امام

غارت شده است دار و ندارش ولی کسی

دیگر طمع نکرد به انگشتر امام

هرچند مثل داغ تو در عالمین نیست 

روزی ولی شبیه به روز حسین نیست