خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

بگو که جان بدهم بی‌ امان برای سرت

کم است جانم اگر ، کودکم فدای سرت

گرفته داغ غمت را به سینه مرغ دلم

و بی‌ قرارترین است در هوای سرت

نگاه ملتهبم گاه ، محو گهواره است

و گاه ، خیره بر انبوه زخم‌ های سرت

چه آرزوی بزرگی است این ، ولی ای کاش

جدا شود سر ناقابلم به جای سرت

زده است آتشم این غم که بعد تو باید

به شام و کوفه سفر کرد پا به پای سرت

چگونه زنده بماند پس از تو همسر تو

چگونه جان ندهم آه !‍ در عزای سرت ؟