خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

داغ تنهایی تو دیده ای از ما تر کرد 

جگری سوخت و از ما جگری پرپر کرد 

ستم اینگونه روا نیست ، به دشمن حتی 

که دل سنگ و جفاکار چنین همسر کرد 

ام فضل است ؟ نه ام الفتن است این نازن 

کاینچنین زهر به کام نوه ی کوثر کرد 

در جواب " جگرم سوختِ " تو می خندید 

کج دهانی به جگرگوشه ی پیغمبر کرد

دست و پا میزنی و یاد حسین افتادم 

روضه را اسم حسین است که دردآور کرد 

با گریزی دلم از حجره به گودال رسید 

نیزه ی در دهن شاه مرا مضطر کرد 

بدنی رفت به بام و بدنی ماند زمین 

لشگری نیّت غارت ز تنی بی سر کرد 

بدنی دست نخورد و بدنی پا خورده 

بدنی را سم ده اسب پریشان تر کرد 

یکی عمامه ، یکی خود ، یکی شال و عبا ...  

ساربان هم هوس بردن انگشتر کرد