خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

یاس غمم و شکوه ای از درد ندارم

بر شاخه بجز برگ گل زرد ندارم

درد من از این سینه ی مجروح نباشد

دردم همه این است که همدرد ندارم

بشکسته پر و بالِ من غم زده اما

جز درد غریبی علی درد ندارم

از رفتن شب ها به در خانه ی مردم

جز غربت و اندوه رهاورد ندارم

جز چهار نفر در همه ی شهر مدینه

یک یار بسیجی ؛ منِ شبگرد ندارم

از حق خودم بگذرم از حق علی نه

یک لحظه رضایت من از آن فرد ندارم

اندوه دل از غربت و مظلومی مولاست

هرگز گله از سیلی نامرد ندارم

یکباره چهل تن به سویم حمله نمودند

دیدند چو در کوچه هم آورد ندارم

تنها به تو گرم است دلم ، حیدر مظلوم

امّید بر این مردم دلسرد ندارم

شرمنده ی شرم تو شوم چهره بپوشم

شرمندگی از ضعف عملکرد ندارم