ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
از دلم زنجیر عشق این و آن را باز کن
من به پایان آمده کارم ، خودت آغاز کن
شوق وصل تو مرا کشته است بس کن ای حبیب
با دلم بازی نکن این قدر ؛ در را باز کن
بی نیازِ مطلقی اما ز باب عاشقی
گفته ای : " من می خرم ... بنده برایم ناز کن "
من صدایم در نمی آید ؛ خجالت می کشم
در مناجاتت مرا داوود خوش آواز کن
هر شبم بی ذکر و یادت طی شد و عمرم گذشت
تو بیا و امشبم را یک شب ممتاز کن
من جوانی کرده ام آخر سرم خورده به سنگ
با دو دست رحمتت قدری سرم را ناز کن
معجزه می خواهد آخر این دل آلوده ام
با ولای مرتضی در سینه ام اعجاز کن
یا قدیمَ المَنِّ وَ الرَّحْمَة بِمَولانا الحُسَین
جلوه ی رحمانی ات را باز هم ابراز کن
سینه زن ! گیرم که بالت را شکسته معصیت
یک حسین امشب بگو تا کربلا پرواز کن
فاطمه روضه گرفته ، ای خدا لطفی کن و ...
... بهر یاری کردنش چشم مرا سرباز کن
" سنگ هم خوردی عزیزم پیرهن بالا نزن
چاره ای بر تیر آن ملعون تیرانداز کن
دستبافم را به غارت برده اند ، ای بی کفن
چادر من را بگیر و زود رو انداز کن "
