خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

حال و هوای کوچه ، غم‌ آلود و درهم است

پرچم به اهتزاز درآمد ، محرّم است

می‌ گرید آسمان و زمین ، در محرّمت

طوفانی از حماسه به پا می‌ کند غمت

ابلاغ می‌ کنند به یاران ، سلام تو

قد می‌ کشند باز علم‌ها ، به نام تو

هر جا که نام توست ، مکان فرشته است

بر هر کتیبه‌ ای که ببینی ، نوشته است

" باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است "

باید در این حسینیه ، از خود سفر کنیم

باید در این مقام ، شبی را سحر کنیم

با کاروان گریه ، مسافر شدم تو را

امشب در این حسینیه زائر شدم تو را

تا گفتم " اَلسلامُ عَلیکُم " دلم شکست

نام حسین ، بند دلم را ، ز هم گسست

دیدم که ابرهای جهان ، گریه می‌ کنند

در ماتمت زمین و زمان ، گریه می‌ کنند

دیدم " عزای اشرف اولاد آدم است "

دیدم " سر ملائکه بر زانوی غم است "

رفتم که شرح عصمت " ثارُ اللَّهی " کنم

چیزی نمانده بود که قالب تهی کنم

خورشید رنگ و بوی تغیّر گرفته بود

تنگ غروب بود و فلک گُر گرفته بود

ای تشنه‌کام ! بود و نبود تو را چه شد ؟

سقّایِ یاس‌ های کبودِ تو را چه شد ؟

بر اوج نیزه‌ها ، کلمات تو جاری است

این قصّه ، قصّه ی تبر و استواری است

ای اسم اعظمت به زبانم ، عَلَی الدَّوام

ما جاءَ غَیرُ اِسمُکَ فی مُنتَهَی الکَلام

آیین من تویی ، که تویی دین راستین

بَل ما وَجَدتُ غَیرَکَ فی قَلبِیَ الحَزین

آن بحر پر خروش ، دگر بی‌ خروش بود

خورشید تکّه تکّه ی زینب ، خموش بود