خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

آن که رخساره ی او رنگ محبّت دارد

نور توحید بود آن چه به طلعت دارد

بی وضو جن و ملک نام نکویش نبرند

نام او نزد خدا عزّت و حُرمت دارد

نام او هست صفا بخش دل اهل جهان

که به اندازه ی فردوس طراوت دارد

اوست خورشید نبّوت که ز روز خلقت

مهر او در دل هر ذرّه اقامت دارد

این همان محیی دین است که از روز ازل

به روی شانه ی خود مُهر نبّوت دارد

این همان سرو سرافراز و همیشه سبز است

که به سر در همه جا ابر کرامت دارد

این همان واسطه ی مبدأ فیض ازلی است

که ز انوار خدا نور بصیرت دارد

این همان سوره ی نور است به قرآن مبین

که در این آیه خداوند بشارت دارد

این همان شاخه ی طوباست که در فردوس است

این همان عطر نفیس است که جنت دارد

کرد خورشید نبّوت ز حرا تا که طلوع

آسمان دید به رخ نور هدایت دارد

همه ذرّات در آن روز به حیرت دیدند

که به قد قامت خود شور قیامت دارد

سند روشن توحید پرستی با اوست

همرهش مژده ای از صبح سعادت دارد

در ره عشق سبکبال ترین عاشق اوست

گر چه بر شانه ی خود کوه رسالت دارد

تا به معراج خدا سیر و سفر کرد شبی

آن که جبریل به او عشق و ارادت دارد

در حرمخانه ی حق محرم اسرار خداست

با خدا شب همه شب اوست که خلوت دارد

اوست پیغمبر رحمت که به پای میزان

بر همه اهل جهان لطف و عنایت دارد

ای "وفائی" به گل روی محمّد صلوات

بُردن نام رسول است که لذّت دارد