خیمه - پایگاه تخصصی اشعار آیینی

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

در گنهکاری ز بس مشهور هستم

هر کجایی می روم مقهور هستم

طعنه ی مردم به من ، دردی ندارد

درد من این است از تو دور هستم

بال پرواز مرا غفلت شکسته

در حصار جهل خود محصور هستم

غافل از سرمایه ی عمرم که طی شد

در سراشیبی تند گور هستم

معصیت های زیادم را ندیدم

بر عبادات کمم مغرور هستم

ذره ای سختی صدایم را درآورد

این همه نعمت ، ولی من کور هستم

حق من عریانی و بی آبرویی است

با بزرگی خودت مستور هستم

سرپرستم باش در بازار دنیا

کودکی ناپخته و محجور هستم

سائلم ، دور و بر باب الجوادم

در شعاع انتشار نور هستم

وقت جان کندن به دنبال رضایم

مثل سلمانی نیشابور هستم

خادم زوار اربابم حسینم

از تبار فُطرس و منصور¹ هستم

دوست دارم روضه را ، پس در قیامت

با غم ارباب خود محشور هستم

ساربان مزدش گرفت اما خدایا

شاکی از وجدان آن مزدور هستم

در نیامد خاتم از انگشت و می گفت :

حلقه ات تنگ است پس مجبور هستم ...

۱ - «أَرْبَعَةُ آلَافِ مَلَکٍ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ علیه‌السلام شُعْثٌ غُبْرٌ یَبْکُونَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ رَئِیسُهُمْ مَلَکٌ یُقَالُ لَهُ مَنْصُورٌ وَ لَا یَزُورُهُ زَائِرٌ إِلَّا اسْتَقْبَلُوهُ وَ لَا یُوَدِّعُهُ مُوَدِّعٌ إِلَّا شَیَّعُوهُ وَ لَا یَمْرَضُ إِلَّا عَادُوهُ وَ لَا یَمُوتُ إِلَّا صَلَّوْا عَلَیْهِ [وَ عَلَى جِنَازَتِهِ‏] وَ اسْتَغْفَرُوا لَهُ بَعْدَ مَوْتِهِ؛

چهار هزار فرشته در اطراف قبر حسین علیه‌ السلام هستند که جملگى ژولیده و غبارآلودند و تا روز قیامت بر آن جناب مى ‏‌گریند . رئیس ایشان فرشته‌ اى است که به او منصور گفته مى ‏‌شود . هیچ زائرى به زیارت آن حضرت نمى‌ ‏رود ، مگر آن که این فرشتگان به استقبالش مى‌ ‏روند و هیچ وداع‏ کننده ‏‌اى [ با آن حضرت وداع نمی‌ کند ] مگر آن که این فرشتگان مشایعتش مى‌ کنند و مریض نمى ‏‌شود مگر آنکه عیادتش می‌ کنند و نمى ‏‌میرد مگر آن که ایشان بر او [ و بر جنازه‌ ‏اش ] نماز می‌ خوانند و پس از مرگش از خدا برای او طلب آمرزش مى‏‌ کنند »؛ 

کامل‌ الزیارات ، صفحه ی ١١٩

کافی ، جلد ‏۴ ، صفحه ی۵۸۷ ؛

بحارالانوار ، جلد ‏۴۵، صفحه ی ۲۲۰ و ۲۲۶ ؛ ج‏لد ۵۲ ، صفحه ی ۳۲۹