ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
این روزها پر از تب مولا کجایی ام
اما هنوز کوفه ای از بی وفایی ام
ای زخمی از دورویی من! دوست دارمت
در گیر و دار تیرگی و روشنایی ام
گم کرده ام مسیر تو را در غبار شهر
اما اسیر توست دل روستایی ام
گفتند کربلای زمینی... نیامدم
حالا که راه بسته شده من هوایی ام
این بار چندم است که تا مرز آمدم
آه از شکسته بالی و بی دست و پایی ام...
پلکم که گرم می شود از خواب می پرم
با سرفه های همسفر شیمیایی ام
آورده ام بضاعت مزجاة قوم را
انگشتر "عزیز"م و تسبیح دایی ام
آورده ام پناه به شش گوشه ی غمت
برگشته ام به اصلیت نینوایی ام
دستت همیشه روی سر ما پیاده هاست
این اربعین به لطف خدا کربلایی ام
شعر از سرم پرید... دلم پیش موکب است
این بار چندم است که یخ کرد چایی ام
