ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود
شروع عشق و آغاز غزل شاید همان دم بود
نخستین اتفاق تلخ‌تر از تلخ در تاریخ که
پشت عرش را خم کرد یک ظهر محرّم بود
مدینه نه که حتی مکّه دیگر جای امنی نیست
تمام کربلا و کوفه غرق ابن ملجم بود
فتاد از پا کنار رود در آن ظهر درد آلود
کسی که عطر نامش آبروی آب زمزم بود
دلش می خواست می شد آب شد از شرم ، اما حیف!
دلش می خواست صد جان داشت ، اما باز هم کم بود!
اگر در کربلا طوفان نمی شد کس نمی‌فهمید
چرا یک عمر پشت ذوالفقار مرتضی خم بود
