دیروز جان نثاری زهرا اگر نبود | ایام فاطمیه | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

دیروز جان نثاری زهرا اگر نبود

امروز از ولایت و قرآن اثر نبود

آن آتشی که خانه ی زهرا در آن بسوخت

رشک غدیر و بغض علی بُد ، شرر نبود

یاد آن روزی که ما هم سایه بر سر داشتیم | ایام فاطمیه | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

یاد آن روزی که ما هم سایه بر سر داشتیم

هم چو طفلان دگر ، در خانه مادر داشتیم

جدِ ما ، پیغمبر از ما چهره پنهان کرد و باز

یادگاری هم چو زهرا از پیمبر داشتیم

رفتی و غمت سوخت دل پر محنم را | ایام فاطمیه | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

رفتی و غمت سوخت دل پر محنم را

مرگ تو خزان کرد بهار چمنم را

ای شمع فروزان دل و انجمن من

خاموشی تو کرد خموش انجمنم را

جز غم کسی به خانه ی من سر نمی زند | ایام فاطمیه | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

جز غم کسی به خانه ی من سر نمی زند

این جا که مرغ شوق دگر پر نمی زند

در شهر خود غریبم و با درد آشنا

در خانه ی غریب کسی سر نمی زند

دخت رسول و این همه خونین جگر چرا | ایام فاطمیه | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

 دخت رسول و این همه خونین جگر چرا ؟! 

فلک نجات و غرقه به موج خطر چرا ؟! 

نه سال خانه داری و صد سال رنج و غم 

یک مادر جوان و خمیده کمر چرا ؟!

بعد از پدر مصیبت بسیار دیده ‏ام | ایام فاطمیه | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

بعد از پدر ، مصیبت بسیار دیده ‏ام 

یا رب ! تو آگهی که چه آزار دیده ‏ام ! 

مردم اگر حدیث غریبی شنیده ‏اند 

من خویش ، این بلای گران بار دیده ‏ام 

بر دیده ام که موج زند قطره هاى اشک | ایام فاطمیه | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

بر دیده ام ، که موج زند قطره هاى اشک

اى کاش بوده جلوه ی رویت به جاى اشک !

بعد از غروب ماه رخت ، خانه ام پدر !

ماتم سراى دل شد و خلوت سراى اشک

اى حرم خاص خداوندگار | مدح و مصیبت حضرت زهرا سلام الله علیها | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

اى حرم خاص خداوندگار

دست خداوند ، ترا پرده دار

اُمِّ اَب و بضعه ى خیر الانام

مادر دو رهبر صلح و قیام

+ اشکی بود مرا که به دنیا نمی دهم | مناجات با حضرت زهرا سلام الله علیها | استاد سید رضا مؤید

ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب

اشکی بود مرا که به دنیا نمی دهم

این است گوهری که به دریا نمی دهم

گر لحظه ای وصال حبیبم شود نصیب

آن لحظه را به عمر گوارا نمی دهم