ادامه ی شعر در ادامه ی مطلب
عشقت مرا دوباره از این جاده می‌برد
سخت است راه عشق ولی ساده می‌برد
پای پیاده آمدم و شوق وصل تو
من را اگر چه از نفس افتاده ، می‌برد
دل های عاشقان جهان کربلای توست
نام تو را هر عاشق آزاده می‌برد
فریاد غربتت دل ما را تمام عمر
با کاروان نیزه از این جاده می‌برد
این جاده دیده قافله ی اشک و آه را
بر روی نیزه ها سر خورشید و ماه را
دیده‌ست در تلاطم طوفان بی‌کسی
یک کاروان بنفشه ی بی‌سرپناه را
آن شب که ماند یاس سه ساله میان راه
یک لحظه برنداشته از او نگاه را
در آخرین وداع غریبانه ی حرم
دیده عبور خواهری از قتلگاه را
آن جا که داغ از جگرش بوسه ها گرفت
گل زخم از نگاه ترش بوسه ها گرفت
وقتی رسید او که سر از دست رفته بود
از زخم های شعله ورش بوسه ها گرفت
اما گذاشت بر دل او حسرتی ، نسیم
از گیسوان همسفرش بوسه ها گرفت
از راه دور دختر هجران کشیده ای
هر بار از لب پدرش بوسه ها گرفت
در باغ نیست غیر گل اشک و ارغوان
داغی نشانده بر دل آلاله‌ها ، خزان
اما گذشت هر چه که بود آن چهل غروب
برگشته سوی کرب و بلا باز کاروان
با کاروان غربت از این جاده آمدیم
ما را رسانده قافله ی تو به آسمان
حالا رسیده‌ایم و سحرگاه جمعه است
«عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان»
جم
